Ik denk terug aan mijn, typisch Hollandse, moederfiets. Die fiets met stevig frame en lage opstap. Aan het stuur een voorzitje met mijn jongste erin en een mand vol tassen. En achterop een fietsstoeltje met mijn oudste erin, een dubbele fietstas vol boodschappen en een buggy. Hoe kreeg ik het voor elkaar om hiermee, zonder omvallen, vooruit te komen?
En opeens mis ik het, om als pakezel met de kinderen door de stad te fietsen.
Ondertussen heeft de jongste al enige tijd haar eigen omafiets. En opeens mis ik het, om als pakezel met de kinderen door de stad te fietsen. Die aai over de bol van de jongste in het voorzitje. Het hoofd van de oudste achterop tegen mijn rug, wanneer ze moe was.
Ik heb er geen foto’s van. Tevergeefs zoek ik in fotoalbums en digitale mappen. Ik vind slechts één foto. Van een trotse papa die voor de eerste keer met de oudste in het voorzitje op de fiets stapt. En, aangezien ik meestal de foto’s maak, nog enkele van hem met een van de twee kinderen achterop.